Historie

Sierra

Halverwege de jaren 80, exacte datum weet ik niet meer, belde mijn man op vanaf zijn werk. Een collega van hem moest zijn 2 jarige witte golden retriever, Sierra, wegdoen vanwege een echtscheiding. Ze waren nu met spoed op zoek naar een gezin voor hun Golden.
Met ons toen nog hele jonge gezin moesten we daar toch wel over nadenken en zo werd afgesproken dat Sierra een  keer zou komen logeren.
Ik hoor mij nog vragen, is ze lief? Ontzettend lief vertelde mijn man, ze was trouwens kinderen gewend.
Dit bevestigde bij mij het gevoel dat we het niet eerst een keer moesten proberen, en zo spraken mijn man en ik  af, dat hij Sierra mee zou nemen naar ons huis en dat ze gewoon zou blijven tenzij er iets geks zou gebeuren zoals  bijvoorbeeld bijten. Gelukkig is dat nooit gebeurd, en we hebben werkelijk een geweldige golden retriever aan Sierra gehad. Nooit gedacht dat je op zo’n manier op een ras kon “vallen”. Sierra is op 5 november 2003 overleden.

Dsc_0322Jilly

Na een paar jaar leek het ons ontzettend leuk om er een golden pup bij te nemen, en omdat ik wel een idee had wat ik wilde, ben ik eens op een tentoonstelling gaan kijken.
Dan kom je erachter wat een hoop verschillen er zijn. We waren er wel uit dat het een teefje moest worden, dus dat maakte het iets makkelijker.
Gaandeweg kwam ik er achter dat ik de gekleurde Goldens het einde vond en dat is eigenlijk nog zo.
Zo zijn we via de pupbemiddeling van de GRCN in kontakt gekomen met kennel “van ‘t Likkebeart” van Elly Heijberg. Bij haar zouden pups geboren worden uit de combinatie: Woodland Paradise Kimberley en Oberon of Glen Sheallag. Na een kennismakingsgesprek werden we bij haar op de lijst gezet. Uiteindelijk, na weken wachten, waren de pups
geboren, en wij zouden een teefje krijgen. Na 3 weken mochten we op “kraamvisite” komen, wat is dat genieten al die pups. De een nog liever dan de ander, het was maar goed dat we zelf niet mochten kiezen, want dat was ons nooit gelukt.

Na een puppytest werd er besloten dat wij het teefje zouden krijgen die volgens de test het best bij ons, en ons  gezin zou passen. Zo gingen wij na 8 weken Juliette van ‘t Likkebaert ophalen. Met goede raad en allerlei adviezen gingen we vanuit het verre Drente met Juliette (Jilly) naar huis.
In die jaren, die voorbij zijn gevlogen, hebben we van alles met Jill ondernomen. Van tentoonstellingen waar ze regelmatig met een Uitmuntend uit de ring kwam, tot gehoorzaamheidsheidstraining, wat ze afsloot met een prima diploma, tot jachttraining, waar ze meerdere KNJV C en B diploma’s haalde. Maar ook de avondvierdaagse waar ze met ons de 10 km liep, met een medaille aan het eind. Het maakte voor Jilly allemaal niet uit, ze genoot overal van.

Gaandeweg begon ik iets te “missen” bij Jilly. Op de jachttraining maar ook tijdens de KNJV proefen merkte ik dat we snelheid misten. Als ik de andere honden zag, die razend snel terug kwamen met de dummy, begon ik dat ook te verwachten van Jilly. Je wilt graag jachteigenschappen zien in een hond die daar eigenlijk niet voor gefokt is.
Toen ik daarachter kwam wist ik dat ik het hoogst haalbare had gehaald met Jill. Maar een ding wist ik wel, de volgende Golden zou er een uit een werklijn worden. We hebben Jilly op 2 juli 2009 moeten laten inslapen.

????????????????Hunter

Toen in 2003 Sierra overleed hebben we een jaar gewacht met het kopen van een volgende Golden. In 2004 kwam ik via  via in kontakt met Joop Kosse. Ik hoorde van hem dat zijn dekreu Boy Quiver Creek’s Owlsburgh een teef in Belgie zou dekken. Ik had op de training iemand gezien die een pup had van Boy uit een andere combinatie, en dat was
helemaal wat ik wilde, een golden uit een werklijn.

Na kontakt gelegd te hebben met de familie Verbeke ben ik gaan kijken naar de pups. Ik mocht zelf een teefje uitzoeken, en het was direct liefde op het eerste gezicht. Er kwam een teefje naar mij toelopen, en waar ik liep,  liep zij. Ze was niet bij mij vandaan te krijgen.
Toen ik vertelde dat ik mijn keuze had gemaakt, en dat deze teef het zou worden, feliciteerde de heer Verbeke mij en zei: “ik hoop dat u wel kennis heeft van honden, want u heeft zojuist de dominantste hond uit het nest uitgekozen”.

We hebben haar Hunter genoemd en ondertussen is ze 10 jaar. Nog steeds mijn maatje, maar waarvoor ik haar kocht, om ermee te werken, dat is helaas niet gelukt. Niettemin is het verlangen naar een goede Golden uit een werklijn altijd gebleven, maar soms moet je daar een tijd op wachten.

Footzi_stamboomFootzi

Toen Ada mij in 2006 vertelde dat Tidal, haar dekreu, de teef van Jan Roos (Maharadja) zou dekken en dat daar wel eens hele goede honden uit zouden kunnen komen, heb ik besloten om daar een teefje uit te nemen. In samenspraak met Ada is daar Footzi uitgekomen. Toen Footzi geboren werd was Hunter dus ook nog jong. Bovendien waren we met Hunter nog druk bezig met trainingen etc. We hebben toen besloten dat Footzi een jaar naar Ada zou gaan en dat zij Footzi voor ons zou verzorgen, opvoeden en trainen.
Footzi is helemaal wat ik jaren heb gezocht, ontzettend lief, mooi, supersnel, een enorme jachtpassie en een geweldige “Will to please”.

Speciaal Dankwoord
Ik wil Ada en Ger Schoenmaker enorm bedanken voor het opvoeden van Footzi.
Zij hebben voor Footzi gezorgd, alsof het hun eigen hond was. We hebben na een jaar, een geweldige lieve, goed luisterende, maar vooral een geweldige jachthond gekregen. Dit zullen we nooit vergeten, bedankt.

WP_20130828_010Jip

Jip is onze jongste aanwinst, dochter van Footzi en Kian. En alweer 4 jaar (2014). Wat vliegt de tijd … ik kan mij nog zo goed herinneren dat ze geboren werd. de kleinste van het stel, 290 gram toen ze geboren werd. Ik hoor de dierenarts nog zeggen, ” mevrouw deze moet u wel in de gaten houden, en haar op de beste plek aanleggen” want anders gaat ze het niet redden. Maar gered heeft ze het, en hoe. Als ik haar nu zie kan ik mij niet voorstellen dat dit ooit het kleinste hondje was. Jip is samen met haar zus en haar broers uitgegroeid tot zulke enorme lieve kroelkonten, die niets liever willen dan samen met hun baas allerlei dingen te ondernemen, en dat kan variëren van een stevige wandeling, apporteren op een training, tot het helpen met het wasgoed, de post komen brengen, of de baas troosten als die zich niet lekker of verdrietig voelt. Kortom, ik hoop dat ze deze eigenschappen door zal geven aan haar kinderen.